تا ســرم گـرم ِغـزل باشد دلم را بشکنید
بشکنید آیینه ام را زشـت و زیـبا بشکنید
 
کـودکان کـوچه ی دلـواپـسی بازی کنید
تازه کردم شیشه ی این خانه را تا بشکنید
 
بـاورم ایـن است  بشکن بشکنِ رسم فلک
رسم دیرین است تا امروز و فردا ، بشکنید
 
جـام تـلخ شوکـران تقدیرِ پنهان من است
ظاهرن حق با من است، اما شماها بشکنید
 
ای" که برساحل نشسته" فارغ از دریائیان
لااقــل فانــوس ِبیـکـار ریــا را بشـکنید
 
عهد بستم تا نسوزانم دلی را پیـش مرگ
بعدِ مــرگم دل بـسوزانید و دلها بشکنید
 
بر نمی گردم زعهدم شعر آیین من است
یــا بـــرانـدازید رسم توبه را یا بشکنید!